Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne również nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w ścianę szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on związany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimś ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką przesyła się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w osi pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w sporcie tym ma udział krążek stawowy, a zatem kończy się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy zaleca się z dolu żuchwy w charakterze guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w czynności stawów, są w szybkiej liczbie połączone z złą formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zachowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada kluczowe uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane spośród tym uważane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma fundamentalny wpływ na osiągnięcie dobrych efektów leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontaktu do szczęki - również w okresie spoczynku, jak i prace - jest decydujące miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układu do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na robiące się w porządku kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których żyją kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek znajduje się w formy strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wybiera się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia wybiera się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - dobrą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe bierze się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez najdłuższy stan również z jakiego badają się jej cechy. Istnieje zatem miejsce, które daje żuchwa bez udziału naszej świadomości. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej zalicza się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających swoje przyczepy na żuchwie wchodzi na jej danie. Powstaje w ten styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w powierzchni Dondersa, która stanowi obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym i osiąga szacunek na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg zaś stanowi najwspanialsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wpływając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która ogłasza się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Leczy się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony pochodzące z jądra ruchowego nerwu >> trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przekazany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na trasie łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, robiąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl powstaje w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i mocno nalegają na założenie żuchwy.